Książka traktuje o obywatelstwie społecznym rozumianym jako status osób wynikający z faktycznych możliwości korzystania z instytucji welfare state. Ukazuje proces erozji obywatelstwa społecznego w sferze pracy, który dokonywał się w Polsce w latach 2008–2015, przypadających na okres europejskiego kryzysu gospodarczego. Wprowadzone wówczas zmiany prawa pracy i zabezpieczenia społecznego pracowników oraz osób bezrobotnych osłabiły ochronę socjalną obywateli. Towarzyszyła temu szeroko rozpowszechniona w debacie publicznej narracja promująca określony zestaw obowiązków pracownika, a szerzej – konieczność ponoszenia indywidualnych i zbiorowych wysiłków w czasach kryzysu.
Wśród polskich obywatelek i obywateli odczuwalny był rozdźwięk między retoryką Polski jako „zielonej wyspy”, wolnej od kryzysu gospodarczego a postulatami „zaciskania pasa” i nierozbudzania indywidualnych i zbiorowych potrzeb. Te sprzeczności w połączeniu z obniżającym się statusem niektórych grup pracowników przyczyniły się do rozpowszechnionego poczucia frustracji społecznej i osłabienia legitymizacji działania systemu politycznego w Polsce.
(z Zakończenia)

Teksty składają się na dobrze pomyślaną książkę o sprawach niezwykle istotnych, i choć dotyczą przede wszystkim Polski, oparte są na badaniach rzetelnie przeprowadzonych w kilku krajach. Warstwę informacyjną książki należy uznać za bardzo interesującą i pożyteczną, a dokonane analizy i wnioski (…) za godne akceptacji z metodologicznego i merytorycznego punktu widzenia.
(z recenzji prof. Krzysztofa Zagórskiego)