Poezja Zofii Olek-Redlarskiej w subtelnej i artystycznie bogatej formie porusza istotne problemy człowieczego losu, które ten los stanowią: wiarę, prawdę, piękno, wierność i afirmację uczuć. Ta ciekawa poezja dzisiaj, w czasach mediów i zaniku trwałości wszelkich ludzkich więzi, zasługuje na uwagę, lekturę i zapamiętanie. Poetka precyzyjnie, ale i oryginalnie opisuje te zdarzenia, które wyznaczają tajemniczy krąg życia czas, istnienie, miłość, troskę, ale także afirmuje to wszelkie piękno podarowane przez Stwórcę na określenie człowieka we Wszechświecie. I stąd osobliwe portrety bohaterów samotnych, starych, kalekich, nad którymi Autorka pochyla się z głęboką świadomością czasu, który trwa, ale przecież przemija, zachwyca odwiecznym rytmem natury niczym nie zaburzonym. Dlatego taka obfitość tu przyrody liści, drzew, krajobrazów.
ks. Jan Twardowski
z recenzji poezji Zofii Olek-Redlarskiej z roku 2004