Tylko poeta, filozof i uczony może pochylać się z taką delikatnością i pokorą nad każdym, najmniejszym Słowem
Podnosić je z wielkim szacunkiem wobec kształtu i dźwięku i treści, a jednocześnie z czułością.
Rodzi się ona z głębin wrażliwości.
Widzę Słowa Elżbiety jak szkiełka - każde przepuszcza światło.
A czułość, jest spoiwem, dzięki któremu powstają witraże.
Więc każda strofa haiku staje się witrażem - przepiuszcza światło krajobrazu duszy.

Może przez nagłą nieobrecność na nowo można zobaczyć świat?
Przetrzeć oczy.
Oko wewnętrzne Elżbiety widzi więcej.

Angnieszka Żuławska-Umeda