Ruchy neopogańskie odwołują się do przedchrześcijańskich wierzeń Europy. Ich początek można odnaleźć w XVIII wieku, choć myśl o restauracji starych wierzeń pojawiła się już w IV wieku u cesarza Juliana Apostaty. Wspólną cechą ruchów neopogańskich jest kontestacja chrześcijaństwa. Wierzenia charakteryzują się antydogmatyzmem i niejednokrotnie eklektyzmem. Duży nacisk większość neopogan kładzie na powiązanie religii z etnicznością. Ruchy neopogańskie mają nie tylko religijny wymiar, lecz także odnoszą się do rzeczywistości społeczno - politycznej. Dążenie do renesansu starych wierzeń nie zawsze jest możliwe w oparciu o zachowane źródła historyczne (archeologiczne i pisemne), stąd neopoganizm jest żywym ruchem poszukującym swej tożsamości.