Samuel Beckett (1906 1989), laureat literackiej Nagrody Nobla z 1969 roku, Irlandczyk, który większość życia spędził w Paryżu, był jednym z nielicznych pisarzy dwujęzycznych; najpierw tworzył wyłącznie po angielsku, potem po francusku, a w końcu w obu tych językach.  Molloy i zamieszczone w tomie cztery nowele to pierwsze dzieła napisane oryginalnie właśnie w języku przybranym. Powstałe zaraz po wojnie, w latach 1945-1947, otwierają najbujniejszy okres w twórczym życiu pisarza i stanowią fundament jego najsłynniejszych dokonań, za jakie uchodzą arcydzieła dramatu Czekając na Godota i Końcówka.  Proza ta była wcześniej tłumaczona na polski, ale dopiero w nowym przekładzie Antoniego Libery znawcy i wieloletniego propagatora twórczości Becketta w naszym kraju, a także tłumacza i reżysera jego dramatów w pełni ujawnia swe wielopiętrowe znaczenia, zwłaszcza niezwykłą urodę języka i stylu, i potwierdza przez to okazywane jej w świecie najwyższe uznanie I podziw.