To poezja o własnym sercu i o zwykłych ludziach, którzy są na wyciągnięcie ręki z których, jak pisze autorka, emanuje miłość, dobroć, radość wewnętrzna. Przez to właśnie są wyjątkowi, bo potrafią:
przyciągać do siebie
jak magnes,
słowami, gestem
dozą wrodzonego humoru.

Ale w tym wszystkim w tych ujęciach, nie ma nic z sielanki czy z arkadyjskich wizji. Dominuje rzeczywistość, ta uczuciowa w sensie nie tylko intymnym, i ta, która dotyczy wydarzeń dnia codziennego, stonowanych, w których przyroda zajmuje centralne miejsce. Subtelna, refleksyjna liryka.