Lato w hamakach

Poezja bardzo delikatna, ale również brutalna przez swój pozorny chłód. Tak można byłoby spróbować opisać “Lato w hamakach”. Autor tej książki – Mariusz Ropczyński, znany z kilku interesujących tomików, przechodzi od małych codziennych scenek i obserwacji ku myślom uniwersalnego kalibru. Choć te myśli podsuwane są w sposób wręcz bezwiedny; wersy dotykają tu języka jak rozgrzane piórko, a ta cała znaczeniowa i atmosferyczna nawałnica łomocze nam w synapsach. Dla tej lekkości i ciężaru warto przeżyć “Lato w hamakach”. Ziele Budynek starej nastawni, w ruinie od ponad ćwierć wieku, od dawna owiany był tajemnicą (miało w nim dojść do morderstwa). Dziś mało kto tędy przechodzi, wszędzie pleni się ziele. Na Boga, cóż więc tu robię w niedzielne południe? Zalążki zieleni Sąsiad o kulach krząta się po obejściu, widać go stąd jak na dłoni: w ciemnej, kraciastej koszuli, strzępiących się ogrodniczkach. Cudem przed laty wygrał z chorobą, dziś patrzy już na to inaczej: „Cudem prawdziwym była chęć życia – widać mi jej nie brakuje”. Wokół zalążki zieleni. Krzyk Drzwi domykają się lekko. Skupiony próbuję usunąć psu kleszcza, by jutro znów przyniósł ich kilka na sobie. Wiatr strąca gałąź, ktoś woła za dzieckiem, bez skutku. Wiersz właśnie uparł się mówić, wystarczy tylko ustąpić mu pola. Wnętrza Kucam przy stole, by nabrać dystansu, przemilczeć jej słowa. Miłość się cofa. Nie umiem żyć pełniej, ciągle coś robię, bo trzeba? Nie umiem żyć pełniej. Sprzątnąłem dziś garaż, lecz nadal wygląda jak przedtem, tyle w nim gratów i śmieci. Wieczorem telefon przynosi wiadomość: wszystko rozpada się jak za dotknięciem.