Wielowątkowa powieść obyczajowa osadzona w rzeczywistości XIX-wiecznej Warszawy. Wizerunek polskiego społeczeństwa i jego „ostatnich romantyków` oraz wierny obraz warszawskiego życia tego okresu. Na jego tle, w akompaniamencie sonetów Mickiewicza, rozwija się wątek miłości Wokulskiego do Izabelli Łęckiej. Wpleciony w narrację powieści pamiętnik starego subiekta pogłębia jej perspektywę i współtworzy wątek historyczny.