To fragment chyba najbardziej znanego wierszyka Władysława Bełzy. Wydany został w zbiorku Katechizm polskiego dziecka, który po raz pierwszy ukazał się w 1900 roku. Od tego momentu prostej rymowanki matki uczyły swoje dzieci tak, jak pacierza. Cały zbiorek wierszy jest przesiąknięty gorącym patriotyzmem, którego powinien się nauczyć każdy mały Polak. Prawdą jest, że w niektórych wierszykach odnosi się do Boga, w którego pomocy Bełza pokładał nadzieję na wyzwolenie Polski od jarzma zaborców, ale nadużyciem było by stwierdzenie, że ma to na celu wyłącznie nauczanie religii. Należy pamiętać, że Bełza pisał w okresie, w którym silne były nastroje narodowe i wyzwoleńcze. Nie posiadaliśmy własnej państwowości, a kościół i wspólna wiara były tym, co pomagało w narodzie utrzymać poczucie jedności, zachować język polski i przeciwstawić się asymilacji z zaborcami. Do dziś zbiorek ten pozostaje jasną i klarowną wykładnią patriotyzmu, swego rodzaju elementarzem dla młodych czytelników.