Koncerty fortepianowe Chopina łączą w sobie dwa żywioły: czystej gry i pełnej wyrazu poetyki. Wirtuozerię i romantyczność. Błyskotliwość pianistyczna, wykształcona w utworach w stylu brillant, została w nich doprowadzona do perfekcji, lecz zarazem pożegnana. Oba stanowią bezpośredni wyraz osobowości kompozytora, która objawiła się w nich po raz pierwszy z tak wielką siłą i skonkretyzowała w zespole cech tworzących indywidualny styl Chopina.
Koncert fortepianowy f-moll
Rozmiarami znacznie krótszy od koncertu e-moll jest odmienny także w rodzaju ekspresji: bardziej liryczny, rysowany delikatnymi, pastelowymi barwami. Szczególnie słynna jest część druga, Larghetto, którą Chopin pisał pod natchnieniem pierwszej miłości.
Wydanie źródłowo-krytyczne zredagowane przez Jana Ekiera i Pawła Kamińskiego na podstawie rękopisów, kopii zatwierdzonych przez samego Chopina i pierwszych wydań. Jego celem jest przedstawienie twórczości Chopina w autentycznym kształcie.
Partytura Koncertu w wersji historycznej, oparta na półautografie i głosach pierwszych wydań, znajduje się w tomie 21 A XVe. Partytura wersji koncertowej, odtworzona przy uwzględnieniu także innych źródeł przekazujących intencję Chopina, znajduje się w tomie 34 B VIIIb. Wersja z drugim fortepianem, zawierająca wyciąg z partii orkiestry, znajduje się w tomie 31 B VIb.