Kłosy sierpniowe

Sierpień macha nam już z szybko oddalającego się pociągu, możemy jednak w każdej chwili przywołać sobie jego rozedrganą atmosferę, jego kolor, jego moc. Wystarczy tylko rozpalić zapałkę wyobraźni albo odpalić “Kłosy sierpniowe”, zbiór wierszy, w których swojska młodość chlusta nam w twarz w każdym wersie. Emocje buzują, a sowizdrzalski sznyt Kleina otwiera nasze zakutane serca. Zima idzie, ale spokojnie – gdy “Kłosy…” płoną, można przecież ogrzać wnętrze. Ćma jesteśmy niezwykłym gatunkiem pięknym oświeconym wiemy doskonale że musimy rano wstać pójść po raz wtóry do znanego nam miejsca by osiągnąć wielkość by osiągnąć bezpieczeństwo zdajemy sobie sprawę z procesów pomiędzy pierwszym uśmiechem a ostatnim tchnieniem w białej pościeli rozumiemy że miłość to reakcja chemiczna odizolowana w geniuszu wszechświata a jednak wciąż pozostają nam ledwie domysły i ślepe przypuszczenia dlaczego maleńka ćma samobójczo trzepocze skrzydłami w kierunku fałszywego ognia Droga długa trasa cała we mgle bez pewności czy cokolwiek co zrobiłem naprawdę wpłynęło na świat trzy godziny no i Kraków ze złudną nadzieją że chociaż raz udało mi się wściec boga łaskocząc go w bose stopy mijają nas auta jadą w góry a ja umieram z lęku że znów się zgubię i że w końcu nie odnajdę się z powrotem korony drzew nadal zielone podczas gdy mogę się mylić we wszystkim i zdać sobie sprawę o włos za późno spadł deszcz jest mokro a w gardle stoi świadomość potencjału krzywdy który noszę w sobie i podle pielęgnuję białe jezioro chyba zmarznięte i próbuję wydobyć z wątroby choć fragment wiersza który oddałby całe to szaleństwo ludzie wokół wciąż gadają a mi tak trudno o sen gdy nie ma w nim ciebie więc nie ryzykuję i ślinię szybę autobusu jak daleko jeszcze? Umieram za te bzdety całkiem możliwe że wszystko dotąd to tylko słowa które układają się dziś w rzędzie i o zgrozo tworzą poezję całkiem możliwe że wszystkie moje łzy to dziś rzeka rwąca swym prądem w czułe objęcia spełnienia całkiem możliwe że każda moja wielka miłość to ledwie kamień na którym stawiam stopę by ostatecznie sięgnąć szczytu dzieciństwo czyli ziemia i fałszerstwo dojrzewanie to ekscytacja i rozczarowanie dorosłość a więc niepokój i stagnacja i przerwa gdzieś na plaży na najpiękniejszą chwilę życia i cichy powrót do wierszy przysięgam wam umieram za te bzdety lecz nie brałbym się za nie gdybym choć trochę nie wierzył że zdolne są uleczyć duszę Kacper Klein urodził się 18 czerwca 1998 roku w Pucku, maleńkim miasteczku portowym na północy Polski. Słowo pisane przewijało się w jego życiu regularnie, bo poza epizodami pracy dziennikarskiej dla amatorskich portali internetowych, ukończył studia anglistyczne ze specjalizacją tłumaczeń wydawniczych na Uniwersytecie Gdańskim. Uczy angielskiego, tłumaczy filmy i seriale, ale nic zachwyca go tak bardzo, jak obcowanie z literaturą piękną – głównie Charlesa Bukowskiego i Francisa Scotta Fitzgeralda. „Kłosy sierpniowe” to jego debiutancki tomik, w którym skupił się na własnej perspektywie na sprawy ważne i nieważne, zamykając je w symbolach okien, ptaków, nałogów i bóstw. W licealnym czasopiśmie „Wspak”, które niegdyś współtworzył, wspomniał, że chciałby być poetą. „Kłosy sierpniowe” wieńczą długą drogę do spełnienia największego z jego marzeń i wyrażenia siebie bardziej szczerze, niż kiedykolwiek przedtem.