Język pism Józefa Piłsudskiego

Monografia jest próbą opisu języka indywidualnego jako pewnego wzorca mowy, wzorca mowy określonej klasy społecznej i formacji intelektualnej – wzorca mowy „człowieka myślącego”, innymi słowy użytkownika polszczyzny ogólnej należącego do warstwy inteligencji, kreującego wówczas wzory kulturowe i językowe. Jest to monografia pism Piłsudskiego nie tylko jako reprezentanta swojej epoki i swojego środowiska, ale jednocześnie też jako kreatora polityki językowej w okresie międzywojennym.
Monografia jest opracowaniem bardzo cennym materiałowo, ale też metodologicznie, przyjęta bowiem przez autora metoda ekscerpcji, a przede wszystkim wielostronnej analizy materiału, jest inspirująca i może być punktem odniesienia dla wielu podobnych badań. Ze względu na specyfikę badanych pism praca ta jest przy tym niezwykle interesująca zarówno dla historyków języka czy badaczy idiolektów, jak i dla niepolonistów, zwłaszcza historyków, politologów, ale też np. kulturoznawców czy prasoznawców.