Mniejszości narodowe były traktowane przez organy bezpieczeństwa jako potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa państwa, dlatego poddano je szczególnej kontroli. Bacznie śledzono wszelkie kontakty mniejszości z zagranicą – przytoczenie żartu o rzeczywistości PRL w liście do znajomych w Kanadzie mogło stać się przyczyną szantażu i werbunku, a wypowiedź po pijanemu na zabawie – powodem tzw. rozmowy ostrzegawczej. Za przejaw
wrogości i separatyzmu uznawano często po prostu chęć zachowania własnej tożsamości etnicznej, religijnej czy kulturowej. Chyba najbardziej nieufnie odnoszono się do Niemców, Ukraińców i Żydów. Tego typu nastawienie do mniejszości narodowych utrzymywało się w aparacie władzy aż do końca istnienia PRL.