Kolejny, dziesiąty zeszyt X tomu serii Corpus Inscriptionum Poloniae jest owocem badań prowadzonych w latach 2013–2017 przez Pracownię Epigraficzną Instytutu Historii Uniwersytetu Zielonogórskiego, która w 2013 roku obchodziła dziesięciolecie istnienia. Pracownia ta jest jedyną w Polsce placówką naukową realizującą kompleksowe badania epigraficzne. Również niniejsze badania zostały umożliwione przez kolejne sfinansowanie ze strony Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego projektu badawczego pt. Inskrypcje na terenach Polski Zachodniej do 1815 roku (t. X: województwo lubuskie).

Zebrany, opracowany i opublikowany materiał epigraficzny z terenu obecnego powiatu słubickiego to wynik kilkuletnich badań terenowych i archiwalno-bibliotecznych. Dążeniem autorów biorących udział w projekcie jest możliwie jak najpełniejsze ujęcie wszystkich obiektów epigraficznych, zarówno zachowanych, jak i zaginionych, które przetrwały do naszych czasów jedynie w rękopisach, na zdjęciach i w literaturze przedmiotu. W ten sposób mimo „swego nieistnienia” wprowadzane są one w obieg naukowy. Skala strat w materiale zabytkowym badanego terenu po 1945 roku Jest przeogromna, sięga co najmniej 95 procent. Stąd każdy zachowany artefakt zasługuje na pełne udokumentowanie i uratowanie dla przyszłych pokoleń.

W pracy uwzględniono 194 obiekty epigraficzne z około 400 tekstami inskrypcyjnymi, zarówno zachowanymi, jak i zaginionymi. Jakkolwiek najstarszy obiekt pochodzi z 1439 roku, to jednak ponad 90 procent zawartych tu obiektów jest datowanych dopiero na okres po reformacji, tj. po 1525 roku, zaś najmłodszy zarejestrowany obiekt pochodzi z 1810 roku. Zebrany i opracowany materiał epigraficzny ma wysoką rangę dokumentacyjną.