Tematem opracowania jest zbiór polskich „Litterae Indipetae”, czyli 229 łacińskich listów pisanych w latach 1627-1724 przez jezuitów z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów do generała Towarzystwa Jezusowego z prośbą o skierowanie na misje zagraniczne (ARSI, Pol. 79). Są one na równi świadectwem pragnień indywidualnych i zbiorowych, listami prywatnymi, a jednak w znacznej mierze oficjalnymi, ujednoliconymi, a przecież zróżnicowanymi, pełnymi młodzieńczej ekspresji, ale i osobistych doświadczeń każdego autora, dokumentami wyrosłymi z wielowiekowej tradycji retorycznej i jej poddanymi, a jednak każdorazowo szczerymi w swym wyrazie i pełnymi naturalności. Pomimo tych walorów, polskie „Indipetae” nie spotkały się dotychczas z szerszym zainteresowaniem badaczy. Spojrzenie na nie okiem filologa klasycznego – neolatynisty prowadzi do leżącego u podstaw niniejszego opracowania przekonania o konieczności zapełnienia istniejącej luki i bliższej analizy zawartości „Indipetae”, które stanowią w równym stopniu ciekawy dokument literacki swej epoki i przyczynek do studiów nad barokową epistolografią, jak również sumę portretów wszystkich autorów, składającą się na obraz polskiego jezuity-misjonarza.