Przedmiotem rozważań są współczesne niefabularne narracje fikcjonalne, powstające w literaturze polskiej od końca lat 80. XX wieku, które kształtują się jako literalnie zaprojektowane dzieła w ruchu tekstowych przemieszczeń, a z perspektywy przełomu komunikacyjnego ostatniej dekady XX i początku XXI wieku ujawniają w swych założeniach konstrukcyjnych powinowactwa raczej z sieciowym modelem internetowego hipertekstu niż z tradycyjnymi odmianami gatunków narracyjnych. Hiperpowieściowe hybrydy: powieść serialna i seria powieściowa, zmieniając relacje między autorem a czytelnikiem, który staje się współorganizatorem projektu dzieła, modelu do składania, w tych operacjach tekstotwórczych odwołują się jednak do konwencji literackich utrwalonych w epoce pisemności. Przekaźnik jest wszak przekazem.