W roku 218 Heliogabal został obwołany przez żołnierzy cesarzem rzymskim. Słynął ze swoich transseksualno-orgiastycznych zachowań. Kolekcjonował pajęczyny. Widywano go także jeżdżącego po Rzymie rydwanem zaprzężonym w nagie młode dziewczyny. W 222 r. został wraz z matką i dworzanami zamordowany przez pretorianów podburzonych przez swoją babkę Julię Mezę.

Lidia Winniczuk: „Nowacka pokazuje nam Heliogabala jako chłopca opóźnionego w rozwoju, leniwego, krnąbrnego, pełnego kompleksów – wszystko to z czasem przechodzi w dziwne perwersje, zboczenia – a nawet zbrodnie. Nowacka wykazała w tej powieści nie tylko talent  literacki, ale także dokładność filologiczną w wykorzystaniu  źródeł historycznych. Tło obyczajowe, zwyczaje, sceny uliczne i zbiorowe są tak żywe i sugestywne, że obraz starożytnego Rzymu staje się prawie dotykalny.