Historia Gołdy Tencer, aktorki, pieśniarki, dyrektor Teatru Żydowskiego im. Ester Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie, prezes Fundacji Shalom, to gotowy materiał na film.
Urodzona w powojennej Łodzi, mówiącej w jidysz, z pamiętania i ratowania kultury i tradycji żydowskiej stworzyła swoją życiową misję. Jej dzieciństwo to żydowska szkoła im. Icchoka Lejba Pereca, nieobecny wzrok ojca, który wywieziony z warszawskiego getta, przeżył Oświęcim i Mauthaussen, wspomnienia matki, która przetrwała wojnę w syberyjskich łagrach, zapach żydowskich potraw: wątróbki, cebulki czy czulentu, rozmowy w mameluszyn czyli języku matki – jidysz, kadysz i płacz po milionach zamordowanych Żydów.
W spokojne pozornie życie Gołdy Tencer, niespodziewanie wkracza polityka, a za nią Marzec 1968 roku. Gołda jako jedna z nielicznych zostaje w Polsce, przenosi się do Warszawy, zaczyna pracę w Teatrze Żydowskim, gdzie po wyjeździe wielkiej żydowskiej aktorki Idy Kamińskiej i tysięcy Żydów polskich, aktorzy grają przy pustej widowni. Tu zaczyna się jej aktorska kariera, tu poznaje miłość życia, aktora i reżysera, dyrektora Teatru Żydowskiego Szymona Szurmieja, tu w końcu zaczyna walczyć o pamięć i szacunek dla żydowskiej kultury.
W życie Gołdy Tencer los wpisuje zwykłych i niezwykłych ludzi, odnalezione przedmioty i fotografie, które jak miliony pomordowanych miały zniknąć z powierzchni ziemi, politykę i historię wielu pokoleń polskich Żydów, miesza przeszłość z teraźniejszością, sztukę z rzeczywistością.