Marek Wilczyński ur. w Krakowie w 1959 r. studia na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył w 1982 r., stopień doktora (1991 r.) i doktora habilitowanego (2001 r.) uzyskał pracując w obecnym Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W roku 2013 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Najważniejsze publikacje to Zagraniczna i wewnętrzna polityka afrykańskiego państwa Wandalów, Wydawnictwo Naukowe WSP, Kraków 1994, Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e. Studium historyczno – prosopograficzne, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2001, Królestwo Swebów – regnum in extremitate mundi., Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2011.
Jest historykiem zajmującym się historią świata starożytnego, ze szczególnym zainteresowaniem śledzącym epokę przejścia od epoki starożytnej do średniowiecznej, dzieje późnego Cesarstwa Rzymskiego, wydarzenia Wielkiej Wędrówki Ludów i prahistorię oraz wczesną historię plemion germańskich. W swoich badaniach sięga po źródła pisane, ikonograficzne, archeologiczne i numizmatyczne pochodzące z wieków od IV do VII/VIII. Okres zamknięty tymi wiekami uważa za czas ewolucyjnego przechodzenia od starożytności do średniowiecza i jest zdecydowanie przeciwny wyznaczaniu konkretnych dat końca starożytności (takich jak np. słynny 476 r.). W wielu publikacjach stara się ukazać proces przejmowania przez „Barbarzyńców” wzorów administracyjnych i struktur rzymskich i przez Rzymian elementów „barbarzyńskiej” polityki, mentalności i sztuki militarnej, czyli, (jak mówi w tytule jednego ze swych artykułów) ustalić „ile Gotii, a ile Romanii” było w późnym imperium rzymskich i królestwach germańskich powstałych na jego terytorium.