Książkę o formach tanecznych w jezuickim teatrze XVIII wieku czyta się z narastającym zainteresowaniem, jako rozprawę niejako przy okazji o dziejach edukacji i wychowania, dziejach kultury i obyczaju, o historii nauki, estetyki, moralności, o historii literatury.
Anna Reglińska-Jemioł, powołując się na mądrą przestrogę Juliana Lewańskiego, zadeklarowała, że będzie się starała „zachowane zabytki i świadectwa tanecznej kultury jezuitów przede wszystkim docenić, ale z drugiej strony ich nie przecenić”.