Monografia stanowi pierwszą na gruncie polskiego literaturoznawstwa rusycystycznego próbę całościowego spojrzenia na poezję Aleksandra Galicza pod kątem bogactwa jej form i źródeł. W centrum uwagi znajduje się rosyjska pieśń autorska, jako „odwilżowy” nurt poetycki, w ramach którego powstały arcydzieła nielegalnej liryki Galicza. Obiektem obserwacji jest również „podwójna” natura pieśni autorskiej jako zjawiska literackiego i uniwersalnego generatora form. Szczególna uwaga poświęcona jest zbadaniu genologicznej różnorodności liryki Galicza, obfitującej w pochodne muzyczno-poetyckich filiacji gatunkowych oraz nowatorskie fuzje powstałe na bazie wzajemnego przenikania się odmiennych gatunków literackich. Do ukazania wielowymiarowości liryki Galicza przyczynia się także spojrzenie na słowo artystyczne śpiewającego poety przez pryzmat kategorii intertekstualności. Ujawnienie wielopoziomowej obecności „cudzych” tekstów w tkance muzycznych wierszy Galicza oraz wykazanie sensotwórczych właściwości zewnętrznych elementów konstrukcyjnych jego dzieł potwierdza istnienie nierozerwalnego związku pieśni autorskiej pisarza z wysoką kulturą rosyjską.