Zbiór tekstów E. Drużbackiej (teksty wierszowane i zachowane listy) w pierwszej kolejności służył mi jako materiał do analizy poszczególnych problemów jej języka i wprowadzania ich do obiegu naukowego w formie referatów, a następnie publikacji. Opracowania te, poddane rekonceptualizacji, stały się punktem wyjścia do opublikowania pierwszej monografii, w której została podjęta próba opisu języka osobniczego poetki jako systemu. Kontynuacja studiów w tym zakresie i kolejne opracowania szczegółowe stały się podstawą przygotowania i opracowania drugiej monografii, w której zostały podjęte problemy atrybucji wyrazu jako elementarnej jednostki tekstowej. Dalsze badania języka Drużbackiej stały się podstawą obecnej, trzeciej monografii, poświęconej gramatyce poetyckich konstrukcji argumentacyjnych (semantyka i składnia). Praca nad nią jest związana z wyodrębnioną przez R. Jakobsona funkcją poetycką, która zakłada uwzględnienie nie tylko systemowych, ale i pozasystemowych czynników (kontekstu).