Część 1 i 2 (wydanie dwuczęściowe opasane banderolą).

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku nie tylko miało wielkie znaczenie narodowo-polityczne, lecz również wpłynęło ożywczo na rozwój rodzimej nauki oraz kultury. W wolnej Rzeczypospolitej uczeni nie byli już skrępowani antypolskimi działaniami państw zaborczych, rusyfikacją i germanizacją, mogli wypowiadać słowem i pismem własne myśli oraz przekonania, poszukiwać nowych dróg zdobywania wiedzy i wnosić własny dorobek do światowej nauki i tradycji. Uczestnictwo w tych ogólnoludzkich dobrach stawało się coraz bardziej okazałe dzięki wyjazdom naukowym za granicę, podróżom do kwitnących naukowo i kulturalnie państw słynących z realizacji na wysokim poziomie badań i dydaktyki uniwersyteckiej. W tych przodujących naukowo państwach, jak Anglia, Francja, Niemcy, Szwajcaria czy Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, polscy naukowcy doskonalili swój warsztat badawczy, dokonywali obserwacji tamtejszego życia naukowego oraz wygłaszali referaty podczas zjazdów i kongresów naukowych. Tą drogą naocznego obcowania z zagraniczną nauką i dydaktyką nierzadko znacząco uzupełniali swe wykształcenie oraz budowali zalążki współpracy naukowej ze specjalistami z innych państw.
Raporty polskich medyków z pobytów naukowych za granicą są źródłem historycznym o wielkiej wartości, niezwykle istotnym w badaniach nad rozwojem polskiej myśli lekarskiej w dwudziestoleciu międzywojennym. Pokłosiem wzajemnych kontaktów polskich lekarzy z medykami z zagranicy był także napływ do naszych ośrodków badań lekarskich obcojęzycznej literatury naukowej. Czytano ją u nas zarówno w oryginale, jak i w przekładach na język polski. Niektóre silniejsze ośrodki badań lekarskich rozwijały w tamtejszym okresie inicjatywę wzajemnej wymiany z zagranicznymi instytucjami czasopism naukowych, które wiernie odzwierciedlały stan ówczesnej refleksji lekarskiej w różnych jej obszarach.