Jednym z ważnych wątków filozofii zachodniej jest nieustanne sąsiedztwo pojęć „dialektyka” i „dialog”. Choć źródłowo pokrewne, pojęcia te były sobie także radykalnie przeciwstawiane. Do konfrontacji dialogu i dialektyki przyczyniła się głównie XX-wieczna filozofia dialogu (Franz Rosenzweig, Emmanuel Lévinas). W ich myśli filozoficzny idealizm, z którego dialektyka się wywodzi, został ukazany jako system, gdzie dochodzi do radykalnej zatraty innego. Odmienny pogląd miał w tej sprawie współczesny twórca filozofii hermeneutycznej Hans Georg Gadamer, który jednocześnie był zafascynowany filozofią dialogu, inspirował się myślą Franza Rosenzweiga, Martina Bubera czy Ebnera, lecz także jako świetny znawca dialektyki Platona i G.W.F. Hegla w tradycji filozofii idealistycznej odnalazł wątki, które pozwoliły mu rozwinąć i wzbogacić myśl dialogiczną. […]
Przedmiotem tej monografii jest myśl Gadamera uchwycona w perspektywie filozofii dialogu reprezentowanej przez Rosenzweiga i Lévinasa. Myśl tych filozofów wydaje się bowiem, po pierwsze, reprezentatywna dla tego nurtu, po drugie zaś wyraźnie krytyczna wobec filozoficznego idealizmu. Zamierzam zatem ukazać hermeneutykę Gadamera jako filozofię dialogu zbudowaną na fundamencie Platońskiej i Heglowskiej dialektyki, oraz porównać i skonfrontować ją z myślą Rosenzweiga i Lévinasa, którzy idealistyczną tradycję odrzucają. […]
ze „Wstępu”