W powieściowym Mieście białych kart Jose Saramago wyborcy wypowiadają systemowi lojalność. W rzeczywistej Bułgarii ulica obala rząd, we Włoszech to samo robią rynki finansowe, w Rosji zaczyna się ferment. Wyciekają największe tajemnice dyplomacji amerykańskiej i stają się własnością publiczną. Rewolucja technologiczna w komunikacji daje ludziom zupełnie nowe możliwości: protestu, prześwietlania władzy i organizowania się, za którymi współczesne państwa wydają się nie nadążać. Czy przeżywamy właśnie renesans demokracji – bezpośredniej, oddolnej, usieciowionej? A może to tylko pozory, a wraz z tradycyjnym państwem obywatele tracą wpływ na cokolwiek?
Iwan Krastew pisze o paradoksach współczesnej polityki: o demokracji, w której nie ma wyboru; o społeczeństwie, które nie ufa sobie ani elitom; o zapracowanych Niemcach, którzy prędzej opuszczą Unię niż bezrobotni Grecy; o autorytarnej Rosji, która nie broni obywatelom uciekać za granicę. Demokracja nieufnych to pejzaż świata, w którym to, co stare, umiera, a nowe rodzi się na naszych oczach.