10 listopada 1970 roku na ekranach francuskich telewizorów pojawił się Georges Pompidou. „Rodacy – rzekł – zmarł generał de Gaulle. Francja jest wdową”.
Dzień wcześniej odszedł człowiek, który przez kilka dziesięcioleci był symbolem wielkości Francji. Żołnierz, polityk, mąż stanu – generał Charles de Gaulle za życia zyskał sobie nienawiść jednych i oddanie innych, po śmierci stał się mitem.
Ile jest prawdy w legendzie? Jaki naprawdę był człowiek, który podczas II wojny światowej uratował honor Francji jako przywódca Wolnych Francuzów, a w 1958 roku ocalił samą Francję od wojny domowej, biorąc władzę w swoje ręce?

Dzieciństwo, szkoła wojskowa w St Cyr, kariera w armii, dni wojennej chwały, wojna w Algierii, pucz generałów, odtrącenie przez własny naród, dobrowolne wygnanie w domowym ustroniu i triumfalny powrót do władzy – ta książka ukazuje losy jednego z najwybitniejszych przywódców XX wieku, od początku stulecia po ruchy kontestacyjne lat 60.
Obok znanych faktów i politycznych wizji prezydenta – stworzenie z Francji supermocarstwa, koncepcja Stanów Zjednoczonych Europy, zbliżenie z Niemcami Adenauera – odkrywamy barwne szczegóły jego biografii: pobyt w niemieckiej niewoli w czasie I wojny, kiedy młody de Gaulle uczył języka francuskiego swego współwięźnia, przyszłego marszałka Tuchaczewskiego, polski epizod w atakowanej przez bolszewików Warszawie w 1920 roku, wyrok śmierci za zdradę stanu, i oczywiście późniejsze głośne zamachy na życie generała. Po raz pierwszy obok powszechnego wizerunku aroganckiego autokraty i sztywnego, wyniosłego, upartego polityka, dostrzegamy żywego, targanego emocjami człowieka. Ostatni wielki Francuz broni się sam – bez wątpliwej pomocy mitu.