Co było najpierw pytanie czy odpowiedź? W przypadku książki Pawła Wolskiego kwestia ta jest tyle nieoczywista, co fascynująca. Wolski robi wiele, żeby zdefiniować swoją pozycję jako tego, który zadaje pytania. Daje autorską (w dużej mierze) metodologię rozmowy. Autor staje na wysokości zadania i jako teoretyk, i praktyk. Rozmowy, które od pewnego czasu żyły własnym życiem, w książce Wolskiego mają stworzyć całość. To jest dodatkowe wyzwanie, z tym, że planowane chyba od dawna. To znaczy od chwili, gdy Autor w ogóle zaczął ze swoimi bohaterami rozmawiać. Mam wrażenie, że od początku chciał zebrać w jednym tomie publikowane tutaj wywiady, dając czytelnikowi tyle subiektywny, co sugestywny leksykon intelektualistów podejmujących najważniejsze problemy współczesności.

Nie ma wątpliwości, że jednym z nich jest Zagłada. Nie zapominajmy więc, że uczeni rozmówcy są także świadkami epoki! Trzech z nich w czasie wojny, okupacji i Zagłady było ludźmi świadomymi zachodzących wydarzeń. Dlatego zaliczyłbym te rozmowy, oprócz wszystkiego innego, także do literatury dokumentu osobistego. To kolejna z wielu dobrych stron Rozmów z ludźmi nauki.

[Z recenzji dr. hab. Piotra Weisera, prof. UKSW]

ESE