"Astronauci zatem oddają, co cesarskie, cesarzowi (inaczej pisać w tamtych latach po prostu się nie dało), ale przy okazji szmuglują sporo wiedzy absolutnie w tym czasie niedozwolonej. To pozwala czytelnikowi dotrwać do
połowy powieści, od której zaczyna się już całkiem nowy tok narracji. Opisy powierzchni Wenus – choć z punktu widzenia naszej dzisiejszej wiedzy o tej planecie całkiem chybione – są w Astronautach bardzo plastyczne i oryginalne, relacje z wędrówek kosmonautów – niezwykle emocjonujące, szczególnie tam, gdzie autor popisuje się wiedzą na temat praktycznych konsekwencji zakrzywienia przestrzeni i paradoksów topologicznych. Astronauci są w istocie pierwszą książką Lema, w której bohaterowie lecą naprawdę
w kosmos i próbują poznać to, co Odmienne. Ten wielki sprawdzian wyobraźni autor powieści przechodzi z sukcesem. Myślę, że ci, dla których lektura powieści była pierwszym spotkaniem z fantastyką „kosmiczną”, musieli chłonąć tę historię z zapartym tchem".
Z posłowia Jerzego Jarzębskiego