Publikacja ta przedstawia czasy bliskie sercu każdego Prusaka, okres szczytowej chwały armii pruskiej. Kiedy 22 czerwca 1740 r. grenadierzy salwami pożegnali swego dowódcę, króla Fryderyka Wilhelma I, sądzono, że dla Prus nadchodzi nowa epoka. Powszechnie znana była bowiem wolnomyślicielska postawa następcy trony, uważano więc, że następca uwolniony od wpływów surowego ojca, da jej pełen wyraz. Przede wszystkim oczekiwano zerwania z dyktatem w pruskiej armii, jednak jak się okazało, król po początkowym okresie złagodzenia rygoru, powrócił do klimatu surowości panującej w niej
w czasach ojca. Pod przewodnictwem Fryderyka II (1740-1786) wielka armia pruska, przepojona duchem bohaterstwa, nie mająca dotąd okazji do realizacji militarnych zadań, ruszyła ku wielkim wyzwaniom. Ten niezależny polityk i dowódca wojskowy, otrzymał w spadku armię, której organizację dopracowano w najdrobniejszych szczegółach. Od pierwszych chwil władca czuwał nad tym, aby w armii panował duch wierności państwu, poczucie obowiązku, godności, a nade wszystko, by sumiennie wykonywano rozkazy. Po okresie młodzieńczego buntu i forsowania własnych koncepcji państwa oraz dowodzenia armią, następca tronu przyjął linię polityczną ojca, kontynuując jego dziedzictwo. Fryderyk Wilhelm zasłynął z talentu organizacyjnego, który umożliwił mu zrestrukturyzowanie państwa i armii. Natomiast Fryderyk II swój przydomek „Wielki” uzyskał w trakcie długiego panowania wypełnionego odpowiedzialnym sterowaniem państwem pruskim i dowodzeniem jego armią.