„Acroamata epigrammatica” Epigramaty miłe dla ucha” Alberta Inesa (1619-1658) – pierwsza krytyczna edycja epigramatycznego zbioru zawierającego obok fraszek wyśmiewających słabości ludzkiego charakteru, słownych i formalnych dowcipów, również utwory o tematyce religijnej. Dzieło to ukazuje, jak w praktyce realizowano jezuicką koncepcję dostosowywania antycznych wzorów do potrzeb ówczesnej kultury literackiej. Autor zbioru to znany w epoce poeta nowołaciński, z racji satyrycznego zacięcia zwany polskim Marcjalisem (Martialis Polonus), lecz postrzegający siebie samego przede wszystkim jako piewcę Maryi (vates Marianus). Acroamata epigrammatica były najpopularniejszym jego dziełem; tworzył też liryki i elogia. Edycji towarzyszą przekłady wszystkich epigramatów, które drukowano w ramach wydań Inesowych wierszy, oraz polskojęzyczny dodatek Acroamata Polonica.