Powieść 23 000 to ostatnia część trylogii Władimira Sorokina, rozpoczętej Lodem. Po Bro, obejmującym czasy poprzedzające akcję części pierwszej, autor powraca do swojej zasadniczej opowieści. Bracia i siostry, uśpieni od wieków w ludzkich ciałach, wkrótce się odnajdą, by we wspólnym kręgu każdy mógł odzyskać swą pierwotną postać świetlistego bytu. Kosmiczny błąd zostanie naprawiony, a ziemia to podporządkowane potrzebom ciała piekło zwróci się ku światłości i wieczności. Na drodze do sukcesu wybrańcom stoją jedynie ludzie a właściwie puste skorupy ludzkie, którzy przetrwali uderzenie lodowym młotem i zaczynają się organizować przeciw bractwu. Sorokin po raz kolejny sięga po mesjanistyczne i nietzscheańskie wątki, by zakończyć swą wizjonerską opowieść o dziejach świata. W mistrzowski sposób przetwarza mowę obłąkanych, imituje wywód mordercy rodem z filmu noir, wplata w swoją historię fascynację światem maszyn, kojarzącą się natychmiast z literaturą lat 20. Wehikułem autorskiego przesłania i dokonań stylistycznych jest szybka, niemal sensacyjna akcja, rozgrywająca się w różnych rejonach świata – w Rosji, Chinach, Izraelu, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych.

Sorokin szydzi z historii europejskich totalitaryzmów, łącząc je z wizjami rodem z science fiction. Mordercy wydają się posłańcami miłości, a zbrodnicze systemy – drogą do świetlistej utopii.
„Gazeta Wyborcza”

Bro to dobra powieść o szukaniu miejsca w świecie posttotalitarnym.
„Dziennik”