Pamięć jest szczególnym znakiem czasu, który przemija, ocala wydarzenia, myśli czy uczucia. Może to być samotność, przeżywana pokuta, zachwyt nad zachodzącym słońcem czy piękno zielonych pomarańczy. U Adama Moskala już same tytuły wierszy tworzą taką właśnie mozaikę. Każdy z elementów tej układanki jest przez autora starannie dobrany, po to, żeby mógł sam z siebie wzbogacać wizerunek otaczającego nas świata, pełnego tajemnic i odczuwalnej nostalgii. W jednym z wierszy Moskal napisze:

Gdzieś tam za światłem horyzontu,
pozostawiony dziwny spokój.
Wszystko z tej dali ulatuje,
tęsknota spokój przywołuje.

Stoicka filozofia obecna w tym tomiku jest godna pozazdroszczenia. Kojarzy się z grecką kologakatią, nawet wówczas, kiedy wewnętrzne konflikty dają znać o sobie. Mądra i wyważona uczuciowo liryka.