Okres panowania dynastii Flawiuszów w Rzymie obejmuje niespełna 26 lat (70-96 po Chr.). Doszło wówczas do głębokich zmian struktury wewnętrznej państwa rzymskiego, co bez wątpienia miało znaczący wpływ na późniejsze sto lat prosperity Imperium Romanum. Ze względu na spektakularne posunięcia Flawiuszów na zachodzie państwa, zwłaszcza na terenie Hiszpanii, w prowincjach naddunajskich i nadreńskich oraz w Brytanii, w dodatku nieźle udokumentowane źródłowo, w badaniach naukowych prowincje wschodnie znajdują się - jeśli chodzi o okres flawijski - jakby na drugim planie.
Celem niniejszej książki jest wykazanie znaczenia zmian administracyjnych wprowadzonych na Wschodzie przez kolejnych władców dynastii flawijskiej w kontekście porządkowania przez nich wewnętrznej struktury państwa, a zarazem powiązania tych przekształceń z polityką wewnętrzną. Autor podejmuje się udowodnienia tezy, iż polityka Flawiuszów na Wschodzie była działaniem głęboko przemyślanym, wynikała z ich generalnej koncepcji zarządzania Imperium Romanum i stawiała sobie za cel unormowanie sytuacji w prowincjach wschodnich, z perspektywą co najmniej na dziesięciolecie.