Książka dotyczy nowego odczytania prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Podjęto próbę prze=pisania jego opowiadań w języku nowej wrażliwości – écriture féminine, teorii gender i queer. Zgodnie z praktykami lektury dekonstruktywistycznej zastosowano demontaż głównych tez, jakie sformułowała krytyka literacka przy ocenie dorobku tego pisarza. We wstępie zarysowano główne problemy teoretyczne dotyczące dekonstrukcji, koncepcji znaku, charakterystyki stylu francuskiego feminizmu. Głosy, jakie przywołano, należą do czołowych przedstawicieli francuskiej sceny intelektualnej – Jacquesa Derridy, Julii Kristevej, Luce Irigaray i Hél?ne Cixous. Kolejne części tego studium rozwijają ich koncepcje. W rozdziale pierwszym zastosowano hermeneutykę podejrzeń wobec tradycji krytycznoliterackiej i podjęto próbę scharakteryzowania nurtu queer. Kolejny rozdział łączy te dwie powyższe teorie, by stworzyć nową koncepcję tekstu nazwanego trzecim tekstem. Rozdział ten metaforycznie poszukuje oka miłości (koncepcja Barthes’a). W rozdziale trzecim podjęto próbę scharakteryzowania podstawowych figur hometekstu – przede wszystkim postaci Narcyza i dandysa. Natomiast w ostatniej części, poświęconej postaciom kobiecym w prozie autora Brzeziny scharakteryzowano takie pojęcia jak: oko kobiece, histeria i schizofrenia. Książka ta jest kontynuacją dwóch prac wydanych w języku polskim – Germana Ritza o twórczości Jarosława Iwaszkiewicza w ujęciu genderowym i Krystyny Kłosińskiej o pisarstwie Zapolskiej.