Autorka analizuje funkcjonowanie elit prowincjonalnych na przykładzie wybijającej się do poziomu półmagnaterii rodziny Zabiełłów. Jest to pretekstem do przedstawienia fenomenu „niezrywalnego” sejmiku kowieńskiego w czasach saskich. Nie mniej interesujące jest kształtowanie się w czasach stanisławowskich fakcji zabiełłowskiej, która była w stanie rywalizować w skali prowincjonalnej z dominującą w Wielkim Księstwie Litewskim partią dworską.