Pokoleniowe rozstaje dróg

Jest to czwarta moja książka opublikowana w Polsce po roku 1989. Wszystkie owiane są tym samym duchem: docierania do prawdy, zwłaszcza tam, gdzie świadomie jest ona pomijana lub też po prostu fałszowana. Jak sam siebie kiedyś określiłem - jestem naukowcem z przypadku, historykiem z zamiłowania, a partyzantem z natury. Natura partyzancka ma m.in. to do siebie, że zmusza do większej niż to zwykle bywa samodzielności, a więc i odpowiedzialności. W większości wypadków partyzanci musieli podejmować walkę samotnie, bez względu na przeważające siły przeciwnika i bez jakiegokolwiek wsparcia. W zbliżonej sytuacji znajdowali się - czy też znajdują się jeszcze - emigracyjni dziejopisarze, ostatni Mohikanie z „plemienia" wojennej emigracji, którzy zachowali niezależność, o którą wszędzie jest coraz trudniej. W każdym razie, jak przypominał Witold Gombrowicz, „niełatwo być pisarzem na miarę emigracji, gdyż jest to miara zupełnej prawie samotności"
Fragment