Pierwsze krytyczne wydanie zachowanego w autografie zbioru pieśni Jana Gawińskiego, stanowiących jedną z ostatnich w baroku prób dyskursu z modelem renesansowego humanizmu. Jako barokowy klasycysta autor nawiązuje do poezji Kochanowskiego i Sarbiewskiego oraz podejmuje dialog z afirmowaną przez humanizm tradycją filozoficzną, czyniąc przedmiotem poetyckiej refleksji m.in. takie tematy, jak praca, zapobiegliwość, idea „małej ojczyzny”.