Monografia przedstawia rozwój dóbr ziemskich ośmiu rodzin w Wielkopolsce w XV i początkach XVI w., które z różnych przyczyn nie zdołały utrwalić osiągniętej pozycji i na stałe dołączyć do kręgu dzielnicowej elity. Opracowanie oparte przede wszystkim na materiale zaczerpniętym z rękopiśmiennych ksiąg wielkopolskich sądów grodzkich i ziemskich zawiera omówienie mechanizmów budowania prywatnych latyfundiów możnowładczych przez rodziny i osoby robiące karierę w służbie królewskiej lub w Kościele, roli zbudowanego majątku dla zachowania osiągniętej pozycji społecznej i politycznej, a także przyczyn stosunkowo częstej w późnym średniowieczu i wczesnej epoce nowożytnej rotacji elit oraz nietrwałości karier możnowładczych.