Książka jest zapisem refleksji nad obecnością Japonii w kulturze i sztuce polskiej końca XIX i początków XX wieku. Podejmuje kolejno zagadnienia definicji i zakresu pojęć japonizmu i „japońszczyzny” (japonisme, japonaiserie), kształtowania się obrazu Japonii w Polsce, roli Paryża jako centrum japońskich inspiracji, ich oceny przez polską krytykę artystyczną, oraz znaczenia kolekcjonerów w procesie włączania sztuki japońskiej w obieg muzealny i artystyczny, ze szczególnym uwzględnieniem działalności Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego. Wyznaczenie chronologii polskiego japonizmu pozwala poddać analizie dotychczasowe ustalenia dotyczące zasięgu inspiracji japońskich w polskim malarstwie i grafice, a także rozszerzyć korpus dzieł „japonizujących” na sztuki dekoracyjne: ceramikę, grafikę użytkową, tkaninę, srebra i brązy. Następnym obszarem analizy jest recepcja sztuki japońskiej w innych dziedzinach kultury, zarówno „wysokiej”, takich jak teatr, literatura czy muzyka, jak i popularnej – moda, kultura życia codziennego, teatr „bulwarowy” i muzyczny – a także sposób funkcjonowania „mitu” Japonii na gruncie polskiej myśli politycznej i publicystyki.