Książka stanowi studium procesu integracji imigrantów polskiech we Francji w latach 1939–1949. Autor analizuje różnorakie jego aspekty w odniesieniu do kilkusettysięcznej społeczności polskich „pracowników cudzoziemskich” (travailleurs étrangers), którzy osiedlili się nad Sekwaną w czasach międzywojennych. Ze szczególną uwagą bada ewolucję trzech czynników „utrzymania polskości” w życiu imigrantów: szkolnictwa polskiego, polskiego duszpasterstwa rzymskokatolickiego oraz życia stowarzyszeniowego. Paweł Sękowski stawia tezę, że badany okres był przełomowy dla Polek i Polaków we Francji. Jedni w latach 1946–1948 decydowali się na „reemigrację” do powojennej, odmienionej politycznie Polski Ludowej, inni pozostawali we Francji i coraz silniej integrowali się z lokalną społecznością. Wielu przedstawicieli zwłaszcza tzw. drugiego pokolenia imigrantów stawało się stopniowo Francuzami polskiego pochodzenia.