Gadane jest przykładem poetyckiej wersji postmodernistycznego konceptu work in progress. Tej koncepcji została podporządkowana przede wszystkim kompozycja całości cyklu trzydziestu trzech liryków zamieszczonych w niniejszym tomie. Ich świat przedstawiony składa się na opowieść o rzeczywistości w stanie entropii. Bohater liryczny nie dąży do jej scalenia ani do nadania otaczającemu go światu głębszego, aksjologicznego znaczenia. Ten projekt, że posłużę się tu modną obecnie nowomową, jest przeciwny wizjom części tradycyjnej liryki, dążącej jeszcze w niedawnej przeszłości do scalania chaosu. Główną materią liryczną Kozłowskiego jest bowiem ów chaos, któremu poeta stara się nadać przelotny właśnie, a nie skodyfikowany na wieki, płynny kształt w płynnej ponowoczesności. Nonszalancja mówiącego „ja” skrywa tu w takim samym stopniu grę z literacką konwencją, jak i z czytelnikiem. Przyjęta przez autora Gadanego strategia pisarska przypomina w pewnych momentach, ze względu na fragmentaryczność i stosunek podmiotu lirycznego do świata, utwory Mirona Białoszewskiego.

Z "Posłowia" Stanisława Stabro