Prezentowana publikacja skupia się na zagadnieniu ewaluacji (w szczególności ewaluacji edukacyjnej), które na świecie systematycznie zyskuje na znaczeniu, zwiększając wpływ na działania podejmowane w polityce publicznej. Bezpośrednio wynika to ze wzrastającego nacisku na efektywność, trafność alokowania środków i odpowiedzialność działań instytucji publicznych, także w systemie oświaty. Rola ewaluacji łączy się z potrzebą budowania strategii rozwoju w różnych dziedzinach życia społecznego i zabezpieczaniem interesu publicznego.
Przedmiotami badania są ewaluacja wewnętrzna (zbudowana na fundamencie teoretycznym autoewaluacji) i prowadzący ją w polskich szkołach nauczyciele, odgrywający rolę ewaluatorów. Głównymi celami uczyniono opis ich społecznych światów i próbę rekonstrukcji przebiegu procesu stawania się ewaluatorem.
Książka ma strukturę typową dla pracy empirycznej. W pierwszej części podjęto próbę przebycia wraz z Czytelnikiem wyboistej drogi prowadzącej od próby uchwycenia istoty ewaluacji do momentu wprowadzenia ewaluacji wewnętrznej do polskich szkół i opisu zawiłości instytucjonalnej praktyki ewaluacyjnej w rodzimym systemie oświaty, z wyeksponowaniem roli ewaluatora.
Część druga prezentuje zamysł badawczy w typowy sposób. Wieńczy ją wskazanie „rusztowania” kategorialnego dla całego zamysłu badawczego i jednocześnie dla rozkładu treści w części trzeciej, w której zamieszczono wyniki badań własnych. Zakończeniem jest próba opisu procesu stawania się ewaluatorem przez nauczyciela.
Adresatami książki są wszyscy zainteresowani ewaluacją edukacyjną – zarówno ci, którzy oprócz ustaleń teoretycznych poszukują także kolejnych empirycznych odsłon tego zagadnienia, jak i ci, dla których jest to początek podróży do „stacji ewaluacja”. Inspirację odnajdą w niej również nauczyciele wszystkich etapów edukacyjnych, którzy podejmują działania analityczno-badawcze w ramach swojej praktyki zawodowej.