Rozprawa stanowi próbę odkrycia i zanalizowania wątków związanych ze swoistą mitologizacją Miasta w rzymskiej literaturze, zwłaszcza poezji. Znaczący, jeśli nie najważniejszy, nurt kultury rzymskiej można postrzegać jako dzieje olbrzymiego wysiłku, zmierzającego do nadania mitycznego wymiaru wydarzeniom historycznym i historycznego kształtu opowieściom mitycznym; proces ten uznawano niekiedy za najbardziej charakterystyczną cechę rzymskiej mentalności. Centralne miejsce w tej mityczno-historycznej narracji zajmuje swoista mitologia Miasta. Na mitologię ową składała się m.in. wiara w wieczność Rzymu, skłonność do utożsamiania Miasta z całym światem, specyficzna „mistyka granicy”, czy wreszcie koncepcja Rzymu jako miasta „przenośnego”, które może się znajdować gdzie indziej niż topograficzny Rzym. Sposób rozumienia przez autora rzymskiej mitologii ma związek z dyskusją na temat istnienia, nieistnienia, bądź sposobu istnienia rzymskich mitów, dyskusją, która z największą intensywnością toczyła się na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Jej owocem były nowe syntezy tematów związanych z rzymską mitologią, ale także pewne ustalenia teoretyczne, które do tej pory nie zostały w pełni wykorzystane, a stały się inspiracją w powstaniu książki.