Zwrot w stronę edukacji kulturalnej jako podstawy autokreacji jest efektem wieloletnich pasji naukowo-badawczych autorki. Pierwotnie koncentrowały się one wokół analiz teoretycznych, dotyczących powinowactwa, korelacji sztuk na przestrzeni epok, połączonych z próbą dopracowania koncepcji metodycznej przedmiotu wiedza o kulturze. Pokłosiem tych poszukiwań jest przekonanie, że podstawą autokreacji powinno być w edukacji kulturalnej eksponowanie i zderzanie wzorów, konwencji bycia człowiekiem, w perspektywie dziejowej, umożliwiającej dokonanie wyboru, w kontekście bogatych doświadczeń i pogłębionej refleksji nad kondycją ludzką w całej jej rozciągłości. Przekonaniu temu towarzyszy również świadomość konieczności podejmowania takich badań, które nie powielają gotowych schematów i modeli, ale dostarczają pogłębionej refleksji nad sposobami edukacyjnego kształtowania i podnoszenia ludzkiej kondycji. Stąd też zwrot w badaniach w kierunku podejścia jakościowo-ilościowego.
Prezentowana w książce weryfikacja autorskiej koncepcji nauczania wiedzy o kulturze w kontekście autokreacji młodzieży licealnej – rozwijania jej kompetencji aksjologicznej i autokreacyjnej, stanowiąca naczelny cel podjętych badań, wymagała przełożenia przyjętych założeń teoretycznych na rozwiązania dydaktyczne, na praktykę edukacyjną. W efekcie proponowana koncepcja stanowi przykład zastosowania w praktyce szkolnej humanistycznego modelu procesu dydaktyczno-wychowawczego.