Edward Stachura (1937-1979), poeta, prozaik, autor tekstów piosenek i ich wykonawca, jest w polskiej literaturze zjawiskiem osobnym, które starano się zakwalifikować do różnych nurtów: mówiono o postawie franciszkańskiej, hippisowskiej, a nawet romantycznej. Autorem chyba najlepszej formuły opisującej jego twórczość jest Henryk Bereza: „Naprawdę życie Stachury jest życiopisaniem. Jego pisarstwo jest tożsame z jego życiem, jedno z drugiego wynika, jedno jest drugim, jest to jedność, jedność nierozdzielna, jedność całkowita. (...) Życiopisanie Stachury jest dramatem czystym, dramatem nieustannym i na całe życie, dramatem bez rozwiązania”.
Cała jaskrawość (1969) jest pierwszą powieścią Stachury, osadzoną w realiach peerelowskiej prowincji, ale mówiącą o przeżywaniu każdej najzwyklejszej chwili tak, aby zobaczyć i poczuć jej niepowtarzalność, doznać iluminacji porównywalnej z buddyjskim satori. Przez następne dziesięć lat Stachura będzie ponawiał te wysiłki – w życiu i w pisaniu – aż do samobójczej śmierci