Myślą przewodnią książki jest założenie, iż - choć w wielu punktach zasadniczo różne i z upływem czasu jeszcze oddalające się od siebie - rozsiane po całej Europie liczne gminy aszkenazyjskie i sefardyjskie poddawane były, począwszy od końca XV aż po XVIII wiek, takim samym i powszechnym naciskom oraz wpływom zewnętrznym, co nie tylko pozwala mówić o wchodzącej w epokę nowożytną w wieku XVI społeczności europejskich Żydów jako o całości, ale także świadczy o znacznie bardziej zażyłych związkach pomiędzy sferą aszkenazyjską a sefardyjską, niż miało to miejsce kiedykolwiek wcześniej. Równie zasadniczym założeniem książki jest to, iż za zmianami w społeczności żydowskiej, obserwowanymi w trakcie omawianego okresu, stała w mniejszym stopniu wewnętrzna dynamika żydowskiego życia i kultury, w większym zaś - zewnętrzne napięcia i sprzeczności w szeroko rozumianym społeczeństwie europejskim otaczającym świat Żydów.