Henryk Hiż (1917–2006), urodził się w polskiej kolonii w Sankt Petersburgu. W 1919 roku przyjechał z rodzicami do Polski. Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie. W latach 1937–1939 studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1940–1944 na uniwersytecie podziemnym. Jego mistrzem był Tadeusz Kotarbiński. Logiki uczył się na wykładach i seminariach Łukasiewicza, Leśniewskiego i Tarskiego. Po powstaniu warszawskim znalazł się w oflagu. Po wojnie zamieszkał w Brukseli, a potem w USA. Wykładał m.in. na Harvard University, New York University i University of Pennsylvania w Filadelfii. W 1991 roku został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Zmarł 19 grudnia 2006 roku w Cape May Point (USA). Jego głównymi specjalnościami były logika i lingwistyka teoretyczna. Prace zebrane w niniejszym tomie są charakterystyczne dla twórczości i poglądów tego wybitnego przedstawiciela polskiej i amerykańskiej filozofii analitycznej.