Książka stanowi opis dokonującego się na naszych oczach przewrotu w myśleniu na temat cywilizacyjnej roli technonauki. Opiera się ona na przekonaniu, że o istniejących niepożądanych następstw sukcesu nauki możemy (i powinniśmy) dyskutować w zupełnie nowy, niestandardowy sposób. Na podstawie najnowszych rezultatów badań tak zwanych studiów nad nauką oraz technologią, teorii aktora-sieci i badań nad ryzykiem współczesnym, książka ukazuje nowy sposób ujmowania samej technologii oraz jej roli – naturalistyczny i postkonstruktywistyczny. Podważa on dotychczasowe, obiegowo akceptowane założenia filozoficzne dotyczące naszej wizji dynamiki zmiany społecznej, laboratoriów, polityki, skuteczności, infrastruktur technologicznych, ekosystemów, odpowiedzialności oraz konieczności wzrostu. Założenia te blokują konstruktywny namysł nad ryzykiem, a tym samym również i skuteczne działania polityczne mające na celu troskę o harmonijną przyszłość społeczeństwa ryzyka.