Wielokrotnie dociekano już kwestii związków silnego poczucia koherencji ze zdolnością do nawiązywania pozytywnych relacji społecznych, otrzymywania takiego wsparcia, dzięki któremu lepiej można radzić sobie z napotykanymi stresorami, pozytywnie je udowadniając w rozległym planie zdrowia i zachowań zdrowotnych. Było to o tyle oczywiste, o ile w punkcie wyjścia stosowana była salutogenetyczna koncepcja poczucia koherencji i zdrowia. Rozstrzyganie natomiast tych kwestii w kontekście choroby stanowi pewną swoistość, zwłaszcza gdy osadzone są one w obrębie poznawania mechanizmów odpowiedzialnych za procesy zdrowienia, zaś dotychczasowe doświadczenia badawcze, skupione na bezpośrednim związku poczucia koherencji i wsparcia społecznego, w niewielkim stopniu zaznaczyły się w obrębie problemów związanych z chorobą psychosomatyczną. Pokuszenie się zatem o ustalenie specyficznej konfiguracji poczucia koherencji i wsparcia społecznego dało możliwość ukazania charakteru powiązań owych zasobów z chorobą psychosomatyczną.