Ziemia kłodzka to historyczna część Czech, wchodząca zapewne od końca X w. w skład państwa stworzonego przez Przemyślidów i diecezji (później archidiecezji) praskiej. Pierwotnie pograniczne (kresowe) położenie i nieprzemijające, uwypuklające naturalna odrębność, otoczenie górami oraz prowadzona od XIV w. przez monarchów polityka okresowych nadań, a następnie zastawów tej ziemi sprzyjały wytworzeniu się przekonania, że stanowi ona jeden z tzw. zewnętrznych krajów czeskich. Zwieńczeniem drogi prowadzącej do politycznej odrębności, podbudowanej specyfiką ustrojową (własny system lenny, organy stanowe) i etniczną (dominacja niemczyzny) oraz powiązaniami ze Śląskiem, stało się utworzenie w 1459 r. hrabstwa kłodzkiego. W Kłodzku nie utrzymała się długo własna dynastia o statusie książęcym (Podiebradów), a hrabstwo nie uzyskało rangi jednej z ziem Korony Czech, należąc bezpośrednio do królestwa czeskiego (i wraz z nim do Rzeszy). Pomimo iż od 1569 r. hrabiami byli królowie, hrabstwo zachowywało nadal swą autonomię i odróżniano je od właściwych Czech. Dawne prawa utraciło w konsekwencji włączenia do państwa pruskiego (1742), w którego ramach stopniowo stawało się częścią Śląska (jako jednostkę administracyjną zniesiono je w 1816 r.) i wraz z nim weszło w skład Polski (1945). Najdłużej pierwotną przynależność zachowały struktury kościoła katolickiego (wikariat kłodzki), formalnie w 1972 r. wchodząc do archidiecezji wrocławskiej.

Fragment Wstępu